گمنام ها . . .

در آغوش گرفته اند و می آیند
آرام و آهسته
صدای استخوان ها درد را بیشتر میکند
بغض ها سنگین میشوند
آنقدر این حجم کوچک سنگین میشود که قافله را به زانو می اندازد
هنوز که هنوز است در مقابل استخوان های بی سر شما لال مانده ام
و در زنجیر بی پلاک
چقدر گمنامی خودتان را به رخمان میکشید