حکایات خواندنی(۹)

باور ندارم‎، چون نمی‎بینم

در زمان‎های دور، کشاورزی با ایمان و درستکار در مزرعه‎اش زندگی می‎کرد. او تمام روز روی‎ مزرعه‎اش کار می‎کرد و زندگی‎اش را از راه حلال می‎گذراند. او همیشه سر وقت‎، نماز می‎خواند و خداوند را عبادت می‎کرد. روزی از جاده‎ای می‎گذشت که ناگهان مرد بیماری را گوشه جاده دید. او مرد را به خانه‎اش برد و با دلسوزی از او پرستاری کرد. صبح روز بعد، مرد کشاورز برای خواندن نماز صبح از خواب بیدار شد و مرد بیمار را بیدار کرد تا نمازش را بخواند، ولی او گفت دوست ندارد نماز بخواند، چون خداوند را نمی‎بینند و نمی‎تواند چیزی را که نمی‎بیند عبادت کند. کشاورز چیزی نگفت و به‎ خواندن نماز مشغول شد.
چند روز بعد، حال مرد خوب شد. مرد کشاورز تا مسیری همراه او شد تا بتواند به خانه‎اش برسد. در میان راه‎، ناگهان جای پاهایی را دیدند و مرد به کشاورز گفت‎: «این‎ها جای پاهای یک ببر هستند».
کشاورز فکری کرد و گفت‎: «نمی‎توانم باور کنم‎، چون ببری را در این حوالی نمی‎بینم‎!»
مرد با تعجب گفت‎: «تو دیگر چه آدمی هستی‎؟ این جای پاها کافی نیستند تا باور کنی که ببری از این‎ مسیر عبور کرده است‎؟»
کشاورز گفت‎: «ببین برادر، وقتی این جای پاها را می‎بینی‎، باور می‎کنی که ببری از اینجا عبور کرده‎ است‎. پس چطور با دیدن خورشید عالمتاب‎، ماه‎، گل‎ها و گیاهان زیبا و عطرافشان‎، درختان سر به فلک‎ کشیده و این همه نعمت در اطرافت‎، باور نمی‎کنی که خدایی وجود دارد که آن‎ها را آفریده است‎؟»
مرد فکری کرد و گفت‎: «حق با تواست‎! ما نمی‎توانیم خداوند را با چشمان خود ببینیم ولی می‎توانیم‎ از روی نعمت‎های سرشاری که آفریده است به وجود او پی ببریم‎».